جوگی‌ها به عنوان یکی از گروه های اقلیت سیار افغانستان محل مشخصی ندارند و سالانه با در نظرداشت تغییرات اقلیمی از ولایت به ولایت دیگر و از یک سمت به سمت دیگر تغییر مکان می‌کنند. این گروه به گونۀ عجیبی زنده‌گی دارند و روش زیستی آنان کاملن متفاوت از بیش‌تر اقشار اجتماعی است ولی زنده‌گی‎‌شان شباهت زیادی به کوچی‌های خرگاه‌نشین افغانستان دارد. جوگی‌ها بیش‌تر در شمال و شمال‌‎شرق افغانستان و شماری هم در دیگر ولایت‌های کشور زنده‎گی می‎کنند و از خود به جز مقدار مواشی که همیشه در سفرهای موسمی‌شان آنان را با خود انتقال می‎دهند چیزی ندارند. جوگی‎ها به گونۀ گروه‎های کوچک در شمال افغانستان سالانه با افزایش گرما به بخش‎های گرم‎سیر و ییلاقی می‎روند و با افزایش سرما دوباره به منطقه‎های گرم بر می‎گردند. این گروه مانند دیگر اقوام در افغانستان گورستان مشخصی ندارند و در هر منطقه‎یی در جریان سفر موسمی‎شان اگر یکی از آنان از بین برود، در همان محل دفنش می‎کنند. جوگی‎های شمال به زبان فارسی اما لهجۀ متفاوت‎تر و نزدیک به فارسی تاجیکستان صحبت می‎کنند و به دلیل این‎که در طول تاریخ از نعمت سواد و خواندن بی‎بهره بوده‎اند، چیزی از پیشینۀ تاریخی‎شان به یاد ندارند؛ ولی برخی از کهن‎سالان‎شان در شمال افغانستان می‎گویند که این گروه نظر به شرایط نابسامان تاریخی حدود چند قرن پیش از بخارا و کولاب به افغانستان آمده‎اند. این گروه برعکس زنده‎گی دیگران، مردان‎شان در خانه به بودنه‎‌بازی، سگ‎بازی و دیگر کارها مصروفند و زنان به بیرون از خانه رفته با سخت‌کوشی و پذیرفتن انواع زحمات خرج خورد و خوراک خانه‌واده را به دست می‎آورند؛ این برای آنان به یک فرهنگ مبدل شده‌است. کار زنان شامل چندبخش می‎شود. یک بخش آنان به گدایی می‎‎پردازند، بخش دوم در روی خیابان‎های مناطق شهری بنجاره‎فروشی می‎کنند و بخش سوم فال می‎بینند. گفته‎هایی نیز وجود دارد که بر اساس سنت جوگی‎ها، مردان این گروه رفتن به بیرون و کارکردن را شرم می‎دانند. آمار غیر رسمی نشان می‎دهد که جوگی‎های افغانستان چندین قبیله می‎باشند و نفوس مجموعی آنان در حدود تخمینی ۱۰هزار نفر گفته شده‎است. زنده‎گی جوگی‎های کابل متفاوت‎تر از جوگی‎های شمال و شمال‎شرق است. آنان خرگاه دارند و سالانه در گردش اند اما اینان اکنون حالت باشنده‎گان مسکونی را به خود گرفته و مانند برخی از شهروندان کوچی که در کابل به سر می‎برند، در محیط شهری خانه‎های گلی خیلی ابتدایی را ساخته‎اند و در آن زنده‌گی می‌کنند. زنان جوگی‎های کابل‎نشین روزانه به بیرون رفته مصروف کار و بار می‎شوند و شبانه دوباره به خانه باز می‎گردند. بر بنیاد این گزارش، جوگی‎های کابل یکی از فقیرترین طبقه‎اند و در وضعیت بدی زنده‌‎گی‎شان را به پیش می‎برند. خانه‎های آنان به گونه‎یی ساخته شده که با اندک باران یا برف امکان فروریختن آن موجود است.