افغانستان در سال 1919 پس از سه جنگ با انگلیس توانست استقلال خود را اعلام کند. وطن ما سـیاه ترین روزهای عمرش را می گذراند. دیگر همسـایه های ما آنرا نه به چشـم یک کشـور بلکه به چشـم یک لقمه می بینند. هریک از کشـور های همسـایه برای بلع افغانسـتان طرحهای دور و نزدیکی دارند. این ماجرا، داسـتان بلندی دارد که عجالتاً جای پرداختن به آن وجود ندارد چه آن همسـایه در گیر جنجال های خودش اسـت و تا هنوز مجال نیافته که از یک سـیاسـت منفعل به سـیاسـت فعال بگذرد.برای این منظور از دو محرک نیرومند « دین » و « قومیت » سـوء اسـتفاده به عمل می آید. از همین جاسـت که به حوالهء مجلهء پر مایهء روشـنی که در شـمارهء اخیرش مقالهء جالبی را از انترنیت اسـتنسـاخ کرده اسـت می توان گفـت که پاکسـتان به عنوان مجری فعال بازیهای یاد شـده، دیگر صلاح دیده که بر نامه اش را در قدم نخسـت در افواه بیندازد و رفته رفته مزایای تأسـیس یک کنفدراسـیون پاکسـتان ــ افغانسـتان را علنی کند؛ و در قدم دوم نیرو هايی را در دو طرف مرز های حاضر دو کشـور برای اجرای اقدامات عملی فعال سـازد. از همین جاسـت که گفـته می شـود اجمل ختگ سـیاسـتگر معروف در تفاهم تنگاتنگ با پرویز مشـرف از حزب عوامی ملی به سـرکردگی خان عبدالولی خان بریده اسـت تا نغمهء کانفدراسـیون یاد شـده را با قوت بیشـتر سـاز کند و زمینهء عملی یک تعامل کیمیاوی را که حذف افغانسـتان بعنوان یک کشـور مسـتقل و با اعتبار سـیاسی ــ تاریخی می باشـد فراهم نمــایـــد. عملیهء پنجابی سـازی! افغانها در دسـت اجرا اسـت. خنثی کردن و افشـای این بازی خطرناک یک وظیفهء ملی ــ میهنی اسـت؛ باید قملمها، درون این طرح و توطئه خطرناک و خانه بر انداز را بشـگافـند و همسـان و همسـو عمل کنند