کودکان افغانستان ازهرلحاظی باکودکان دنیا مخصوصا کودکان کشورهای توسعه یافته تفاوت دارند؛ کودک افغانی درآوان تولد خود با محرومیت هایی روبرو است که اطفال جهان کمترآنرا می بینند. برخی ازکودکان حتا شانس دیدن مادرخودرا هم نمی یابند آنان درقراء وقصباتی چشم به جهان می گشایند که کیلو مترها با مراکز صحی فاصله دارد. بیشترینه مادرانی که وضع حمل می کنند درشرایط نامساعد صحی وبدون دسترسی به امکانات درمانی، جان میدهند. اگرکودکی ازآنان باقی می ماند بطورطبیعی معلوم است که د ر برابر چه آینده ای قراردارد. کودکان افغانستان علیرغم نبود امکانات وتغذیه کافی وقتی به سن بالاتری می رسند بناگزیر تبدیل به کارگران خورد سنی می شوند که باید روی سرک ها ودرمستری خانه ها برای لقمه نانی ازسرصبح تاشب کارشاقه نمایند. اصولا کودکان افغانی نمیدانند که درکنوانسیون حقوق اطفال چه چیزی گفته شده است و لاجرم درکشوری که هنوز هم پایه های قانون سست ولرزان مانده است بزرگسالان به کدام حق خود رسیده اند که آنان مستفید ازآن باشند. ونیز دراینجا نهاد ومرجع پاسخگویی هم نیست که بروضع رقت بارکودکان مکثی نماید. تفاوت های کودک افغانی با کودکان کشورهای همسایه حتا آن چنان زیاد است که توصیف آن برای هرقلمی مقدورنیست چه برسد با کودکان دنیای مترقی که آنان برای هردندان خود یک پزشک دارند. امروزه درخیابان های کابل کودکان چرکین ومتکدی آنقدرفراوان است که برای تهیه گزارش کافی است فقط به یکی ازنقاط مزدحم شهررفته شود.