داکتر لارین اوت فعال حقوق بشر، از سال ۱۹۹۶ در عرصه‌های حقوق بشر، حقوق زنان و معارف در افغانستان فعالیت می‌کند. لارین اوت از موسسان کمیته همبستگی افغانستان- کانادا بوده و فعلا مسوولیت برنامه‌های زنان کانادا برای زنان افغانستان را به عهده دارد. داکتر لارین در سال ۲۰۱۲ دکترای خود را در رشته زبان و ادبیات انگلیسی از دانشگاه بریتش کلمبیای کانادا گرفته است و در سال۲۰۱۳ مدال الماس ملکه را به‌خاطر خدمت به مردم دریافت کرده است. لارین باشنده شهر برنابی بریتش کلمبیا است، اما بیشتر وقت خود را به فعالیت‌های خود در افغانستان اختصاص داده است. گفتگوی ۸صبح را با لارین در زیر می‌خوانید: ۸صبح: چه چیزی شما را با افغانستان پیوند می‌دهد؟ لارین: در سال ۱۹۹۶ هنگامی که طالبان کابل را گرفتند، من چهارده‌ساله بودم. من به مسایل مربوط به عدالت و حق علاقه داشتم. مادرم این را می‌دانست و هنگامی که مقاله‌ای را در ونکوور سن(روزنامه کانادایی) در مورد طالبان و قوانین نافذه‌شان که به تحدید آزادی زنان انجامیده بود خواند، فکر کرد که این موضوع توجه مرا جلب خواهد کرد. همان بود که مقاله را از روزنامه بُرید و در اتاق من گذاشت. وقتی من از مکتب به خانه آمدم، این مقاله را خواندم و همان بود که دنیای من دگرگون گشت. من به سختی باور می‌کردم آن‌چه را می‌خوانم حقیقت دارد: این‌که دختران از رفتن به مکتب، زنان از کار و حتا از برآمدن از خانه منع شده بودند. من تکان خورده و عصبانی شده بودم. هیچ راهی وجود نداشت که من آن‌چه را خوانده بودم، فراموش کنم. من تصمیم گرفتم کاری انجام دهم، پس فراخوانی عنوانی دولت‌های امریکا و کانادا و نیز سازمان ملل متحد نوشتم و از آن‌ها خواستم تا در این کار دخالت کنند. هم‌چنان این راهی بود که می‌شد کاناداییان را در باره آن‌چه که در افغانستان می‌گذرد، آگاهی داد. از آن زمان، من هیچ‌گاهی از تلاش برای دفاع از حقوق زنان و دختران افغانستان باز نایستاده‌ام. انسان‌ها در همه‌جا شبیه به هم‌اند. چیزهایی که ما می‌خواهیم همه شبیه به هم‌اند: غذا، مسکن، صحت خوب و خوشبختی. ما دولتی می‌خواهیم که از ما حمایت کند و به‌خاطر ارایه خدمات ابتدایی رشوه نگیرد. ما می‌خواهیم بدون ترس زندگی کنیم. ما می‌خواهیم کودکان خود را دوست داشته و آنان را به خوبی پرورش بدهیم تا انسان‌های خوبی بار آیند. ما آرزوها و رویاها داریم. ما می‌خواهیم در آرامش و سربلندی زندگی کنیم. 8صبح: چه پروژه‌هایی در افغانستان دارید؟ لارین: کار و فعالیت من روی حقوق بشر و آموزش استوار است. وقت خود را به دو حصه تقسیم کرده‌ام: من به‌صورت نیمه‌وقت به‌حیث مسوول اجرایی سازمان زنان کانادا برای زنان افغانستان کار می‌کنم که یک سازمان خیریه است و در سال ۱۹۹۶ تاسیس گردیده است. من در سال ۱۹۹۸ به‌حیث رضاکار به این سازمان پیوستم و در سال ۱۹۹۹ یک شعبه آن را در شهر ونکوور و در سال ۲۰۰۱ شعبه دیگر آن را در شهر مونتریال اساس گذاشتم. در سال ۲۰۰۳ عضو هیات‌مدیره و در سال ۲۰۰۸ به‌حیث عضو آن پذیرفته شدم. حال، نیم دیگر وقت خود را به مشوره‌دهی و رهنمایی سازمان‌های خیریه دیگری چون یونیسف، بنیاد نایک Nike foundation، بنیاد بین‌المللی برای انکشاف زراعتی، حقوق جهانی و غیره می‌گذرانم. در مورد کارهایی که سازمان زنان کانادا برای زنان افغانستان انجام می‌دهد، باید بگویم که همه پروژه‌های ما روی آموزش یعنی تعلیم و تربیه متمرکز است. ما پروژه آموزش معلمین را زیر نام «فانوس» به پیش می‌بریم. به کمک این پروگرام تا به حال بیش از ۴۰۰۰ معلم را در ولایات لغمان، پروان، پنجشیر و کابل تحت آموزش قرار داده‌ایم. ما هم‌چنان صنوف سوادآموزی و برنامه کتابخانه‌های اجتماعی داریم. برنامه کتابخانه‌های اجتماعی که «افغانستان لولی» نام دارد، زمینه دسترسی مردم را به کتاب، به‌ویژه در مناطق روستایی فراهم می‌سازد. هم‌چنان ما تلاش می‌کنیم تا هر چه ممکن است مکاتب بیشتری را با لابراتوارهای ساینسی و کتابخانه‌ها مجهز کنیم. برای تجهیز هر مکتب ۲۵۰۰ دالر ضرورت است. تا به امروز توانسته‌ایم در حدود ۱۵۰ مکتب را تجهیز کنیم که این رقم تا آخر ماه سپتامبر به ۲۰۰ مکتب خواهد رسید. ما دو مکتب محلی برای کودکان فقیر را نیز حمایت می‌کنیم که یکی آن در ولایت فاریاب و دیگر آن در کابل موقعیت دارد. کاری که من همین حالا به آن مشغولم، کار برای انکشاف لابراتوار آنلاین برای معلمین افغانستان است. این پروژه «کتابخانه درخت دانش برای مدرسین» نام دارد. ما در حدود ۱۰۰۰ منبع آموزشی برای معلمین در این کتابخانه گرد آورده‌ایم و هدف ما این است که همه این مآخذ و منابع به زبان‌های دری، پشتو و انگلیسی در دسترس معلمین قرار گیرد. روی این منظور ما با تعدادی رضاکار که مواد مختلف مثل نصاب‌های درسی بیولوژی را برای معلمین ترجمه کنند، ضرورت داریم. ۸صبح: در کارهای‌تان در افغانستان با چه چالش‌هایی مواجه استید؟ لارین: جمع‌آوری اعانه همواره مشکل‌ساز است. ما اهداف و برنامه‌های زیادی داریم، اما برای تحقق آن‌ها به پول نیاز است. برای رفع این مشکل ما به کارهای تجاری کوچک در کابل دست یازیدیم تا نیازهای مالی خود را مرفوع سازیم. ما مهمان‌خانه‌ای برای گردشگران در کابل تاسیس کردیم، جا برای تدویر کنفرانس‌ها و میتینگ‌ها و نیز دفتر برای سایر انجوها به کرایه می‌دهیم. هم‌چنان برای خدمات ترینینگ که برای سایر موسسات انجام می‌دهیم، پول می‌گیریم. مثلا IRD که یک انجو بین‌المللی است، از ما خواست تا ترینینگی را در مورد حقوق زنان در ولایت نیمروز به پیش ببریم. به این ترتیب به عوض صرف اتکا به اعانه‌دهندگان، ما خود به کسب درآمد می‌پردازیم. در یکی دو جا با مخالفت در مورد ترینینگ معلمین زن مواجه شدیم. در این‌گونه موارد مجبور هستیم در کارهای خود تغییراتی به‌وجود بیاوریم مثل جدا ساختن معلمین زن و مرد برای تدریس. اما در کُل، کار ما مورد استقبال قرار می‌گیرد و مواردی بود ه که از طرف رهبران محلی برای ارایه ترینینگ دعوت شده‌ایم، به‌ویژه برای ترینینگ معلمین. بسیاری از ولسوالی‌ها علاقه‌مند هستند تا معلمین‌شان را آموزش بدهیم. مثل همه انجوهای دیگر، ما نیز با فساد اداری و بی‌کفایتی در ادارات دولتی مواجه استیم. در سازمان زنان کانادا برای زنان افغانستان، ما با فساد سازش نمی‌کنیم. ما به سختی تلاش کردیم تا موسسه‌ای به اساس شفافیت و حساب‌دهی بنا نهیم و من به این افتخار می‌کنم.